Jan Geerts

Laat ik het maar direct zeggen: ik ben ongeschikt voor escaperooms.

Eerst even een korte uitleg over hoe een deur sluit.

In een deur zit een slot.

Altijd met een dagschoot, soms ook met een nachtschoot (kan je op slot draaien).

De dagschoot wordt met de deurkruk geopend en gedicht.

Simpeler kan het niet.

Zaterdag was M. eerder uit bed dan ik.

Normaal is dat niet zo.

Toen ik verwachtte dat ze wel zo’n beetje klaar zou zijn in de badkamer, stapte ik uit bed.

Nou ja, ik gleed uit bed, liep langzaam over het koude laminaat en deed de deurkruk van de slaapkamerdeur naar beneden.

Hij klikte.

De dagschoot.

En zat vast. Geen beweging meer in te krijgen.

Ik kon geen kant op.

Uit het raam springen was een optie, maar gezien eerdere ervaringen met afspringen van hoogtes leek mij dit niet de eerste de beste mogelijkheid.

Met geweld de deur intrappen was ook een optie.

Mijn ervaringen met het slow walking voetballen leerden mij dat mijn traptechniek in de loop der jaren niet overschat mag worden.

Ik riep M.

Ze begreep mijn hachelijk situatie.

Ze heeft geen verstand van dagschoot, krukgat en slotkast.

Ze haalde een schroevendraaier op en begon te prutsen.

Ik moedigde aan, kreeg het koud en ging maar weer onder de dekens liggen.

M. schoof een schroevendraaier onder de deur door.

Daar kon ik niks mee, want de deur ging naar buiten open.

Vroeger althans, nu ging de deur helemaal niet meer open.

Ik probeerde M. te enthousiasmeren om het niet op te geven.

Ze haalde nog een schroevendraaier op.

We communiceerden door de dichte deur en maakten geluiden zonder letters.

Ineens schoot de deur open.

Huilend vielen we in elkaars armen.

Dat was niet zo, maar staat wel indrukwekkend om de grootte van de emoties weer te geven.

M. had iets omhoog gedaan en daarna ergens tegen geduwd.

Met uiterste concentratie, zei ze zelf.

De deur was open en het dagslot volledig stuk.

Dat gaf niks.

Ik was bevrijd door M. Een topprestatie!

De slotenverkoper zei dat het uitstekende sloten waren die eigenlijk nooit kapot gingen.

Nieuw slot erin was simpel.

M. wil dat we maatregelen nemen als het nog eens gebeurt en we allebei opgesloten zitten.

We hebben nu een voorhamer paraat.

Wij gaan niet met de trend mee.

Een escaperoom is zonder voorhamer niks voor ons.

Beste collega,

Ai, er is iets misgegaan in het administratieve proces,

De HRM-Piet is dit jaar niet goed bij de les.

Zo is er iets volkomen bij ingeschoten

En dat heeft mij en deze Piet bijzonder verdroten.

Bij een aantal van mijn plaatsvervangers,

Bij diverse oudere intochtgangers,

En dan specifiek bij de lichting 70-plus,

Waarvoor bij voorbaat mijn excuses dus,

Heeft geen functioneringsgesprek plaatsgevonden dit jaar,

Dus wegens tijdgebrek moet het daarom schriftelijk maar!

Wil je per omgaande deze vragen beantwoord retourneren?

En wel naar waarheid, dat zal ik bijzonder waarderen.

Zijn er zaken in je pakket taken en plichten

Die je gezien je leeftijd niet meer goed kunt verrichten?

Heb je moeite om namen te onthouden van de kinderen in jouw werkgebied?

Ken je de tekst nog van ieder gangbaar sinterklaaslied?

Lukt het je om zonder haperingen

Vlot te plaatsen je inkoopbestellingen?

Kun je de Pieten nog adequaat leiden en sturen

Of leggen die je steeds vaker in de luren?

Durf je – als de omstandigheden dat van je vragen-

Je te paard op de daken te wagen?

Volg je als verplicht huiswerk als ik vragen mag

Mijn sinterklaasjournaal wel elke dag?

Heb je de administratie op orde van het grote boek?

Maak je geen verlanglijstjes zoek?

Ik ken natuurlijk jouw zwakke punt sinds vele jaren

En dat betreft het stoomboot varen.

Zo lang je dat echter succesvol blijft vermijden,

Maak ik graag van je diensten gebruik in nabije tijden.

Mits er natuurlijk geen minpunten uit jouw evaluatie naar voren komen

En er niet opeens jonge veelbelovende concurrenten opstomen!

Je weet, de arbeidsmarkt is flexibel en fluctueert

Dat geldt ook in onze branche, of dat nou goed is of verkeerd.

Op hogere leeftijd krijg je geen vaste aanstelling meer

En een pensioenvoorziening zit er ook niet in, meneer.

Dus voorlopig zit je er volgend jaar nog in

In de ploeg van 70+ ben je welkom als freelance stand-in!

Sint M.

Meer dan twintig jaar al wil ik een verhaal vertellen.

Opschrijven eigenlijk. Dat gaat mij makkelijker af dan vertellen.

Wist de titel ook direct.

“Doe de ruitenwissers eens uit.”

Twee jaar geleden ben ik eindelijk begonnen met het schrijven.

Was niet tevreden met het resultaat. Heb het opnieuw gemaakt.

Weer niet tevreden.

Uiteindelijk was de vijfde versie zoals ik het wou.

Ik hoop dat niet alleen mijn naasten het mooi vinden, maar iedereen die het gaat lezen.

Het is een roman.

Persoonlijke herinneringen zijn vermengd met fictie. Soms zullen mensen zich kunnen herkennen in een personage. Dat kan toeval zijn. Alle personen zijn gemodelleerd om het verhaal beter tot zijn recht te laten komen.

M. heeft mij veel geholpen. Bij het corrigeren van de tekst, bij het kritisch doorlezen. Met adviezen over wat beter kan of weg moet of anders beschreven moet worden.

We hebben vele uren naast elkaar achter de computer gezeten om de teksten door te nemen. M. bleef altijd rustig, ik mopperde, accepteerde, wees af, moest nadenken, discussieerde en stelde haar geduld danig op de proef. Ik ben haar heel dankbaar voor haar grote steun.

Ik geef het in eigen beheer uit. Het is te koop bij bol.com en bij alle boekhandels.

Hieronder staat een korte omschrijving van boek:

Tijdens een lange nachtelijke autorit dwars door een winters Nederland, maakt Luit zich grote zorgen om zijn moeder, die een hartaanval heeft gehad. Herinneringen dringen zich op aan zijn jeugd. Aan hoe hij als naïef Drents jongetje verhuisde naar Rijswijk en zich staande moest houden, buitenshuis als plattelandsjongen tussen de stadsjeugd en thuis bij de toenemende spanningen tussen zijn ouders. Hij denkt aan hoe hij en zijn zussen opgroeiden bij een liefdevolle, zich opofferende moeder en een egocentrische, ongedurige vader, die er samen niet in slaagden hun gezin een stabiele basis te geven.

Ik beschrijf de autorit en gebeurtenissen uit het leven van Luit, waarbij ik mijn eigen ervaringen vermeng met fictie.

Ik hoop dat velen het boek zullen kopen en lezen.

Je kunt het ook bij mij bestellen. Dat is financieel aantrekkelijker voor je. Ik zal het boek dan signeren en je opsturen of bij je langsbrengen als je in de buurt woont. Stuur maar een mailtje als je dat wilt: jan@jangeerts.nl

Ik voetbal weer.

Langzaam.

In 1997 heb ik de laatste keer gevoetbald.

Maar nu ben ik weer begonnen.

Slow walking voetbal.

Onnodig Engels, maar we doen het dus heel langzaam.

Net als andere dingen die we steeds langzamer doen, maar daar gaat het nu niet over.

We gaan in de zaal langzaam voetballen. Als je de bal hebt, moet je wandelen. Zonder bal mag je rennen. Dat is voor de deelnemers best lastig, want rennen gaat moeizaam.

We zijn bijna allemaal tussen de zestig en zeventig jaar.

Echte veteranen.

Een is iets jonger, maar die slikt medicijnen om mee te kunnen doen, dus die heeft dispensatie.

Een is 83 jaar. Dat is een superveteraan.

We gaan op donderdag 6 september beginnen in de zaal.

Omdat het lekker weer was, vonden we het een goed idee om nu alvast te oefenen buiten op het veld. Dat hebben we twee weken geleden gedaan. Op een dinsdagmorgen.

We waren met negen deelnemers.

Lekker partijtje gespeeld.

Is nog best lastig, wandelen met de bal aan je voet.

Geregeld ging er iemand in de fout.

Liep te hard.

Gelukkig hadden we ook negen scheidsrechters, dus dat kwam steeds goed.

Sommigen van ons vielen spontaan om als ze te snel wilden vrijlopen.

Gedachten omzetten in bewegingen is een proces dat bij onze leeftijdsgroep ook langzaam gaat.

Geen fysiek contact was ook lastig. Voor sommigen erg lastig.

Na een half uur was bij enkelen de pijp leeg.

Soms viel er iemand al om als hij zich wou omdraaien.

Iemand was de bril ineens kwijt.

We moesten allemaal erg zweten.

Het was hartstikke leuk.

We spraken af dat we de week erop weer zouden spelen.

Ik was een week later mooi op tijd. Drie anderen ook.

Een zei dat hij vandaag ging klussen. Die viel dus af.

Er kwam nog iemand bij, maar die wou niet meedoen, want hij was net bij de fysiotherapeut geweest.

Er kwamen berichten uit de ziekenboeg, want die bleken we al te hebben.

Een speler was de dag na het vorige potje naar de huisarts gegaan met liesklachten en hij liep nu met een rollator.

Een andere speler was naar de specialist gegaan om betere medicijnen te vragen.

Er was ook een speler die enkele dagen na het potje een attaque heeft gehad. Paar dagen ziekenhuis, het ging nu redelijk goed.

We waren nog maar net begonnen en nu dit al. We hadden nog niet eens een lief- en leedcommissie opgericht.

Ik had het gelukkig goed doorstaan, dat eerste potje. Had alleen twee dikke knieën, rugpijn, pijn in de bovenbenen, last van beide achillespezen en ‘s nachts kramp in beide kuiten. Dat viel dus reuze mee vergeleken met sommige anderen.

We besloten om die dinsdag geen partijtje te spelen.

Komende donderdag gaan we in de zaal spelen. Dan komen er nog veel meer bij.

Wordt vast hartstikke leuk.

Het lijkt me wel handig om een arts en een fysiotherapeut bij het slow walking voetbal te betrekken.
Mogen ze natuurlijk ook meespelen.

Moest mijn jongste dochter wegbrengen naar het ziekenhuis in Zutphen. Haar dochtertje was een nachtje opgenomen en haar vriend was ’s nachts bij haar gebleven en onze dochter zou hem aflossen. ’s Middags gingen ze al weer naar huis, maar daar gaat het niet om in dit verhaal.

Het is een mooi ziekenhuis in Zutphen. Ik parkeerde de auto op de parkeerplaats onder het gebouw, we gingen met de lift naar de goede afdeling, hadden het even gezellig met elkaar in het kamertje waar ze lag, want het ging best wel weer goed met mijn kleindochter. Ik mocht al snel weer weg.

Ik nam de lift naar beneden, stapte uit en bevond mij op een volslagen onbekende afdeling, waar absoluut geen uitgang te zien was en zeker geen parkeergarage. Twee mensen in witte jassen spraken mij aan. Ik zei dat ik de uitgang zocht. Zij namen mij bij de arm. Ik protesteerde, zei dat ze alleen de weg maar moesten wijzen, maar dat hielp niets en met enige dwang van hun kant kwam ik via de trap bij de uitgang en via een andere trap belandde ik bij de parkeerplaatsen.

Ik moest betalen bij de parkeerautomaat. Ik zag niet waar ik mijn parkeerkaartje in moest stoppen. Ik zag meerdere gleuven, maar daar paste mijn parkeerkaartje niet in. Ik kreeg het warm. Zo’n automaat moet toch voor een gewoon persoon, zoals ik mijzelf beschouw, geen geheimen hebben. Dat had deze automaat wel. Achter mij vormde zich een rij. Ik kreeg het nog warmer, keek om mij heen aan wie ik hulp kon vragen en toen wees de man achter mij op de gleuf voor het kaartje. Die zat heel laag. Op kniehoogte. Dat was voor rolstoelers. Dat wist ik niet. Toen moest ik betalen. Ik zag niet hoeveel ik moest betalen en waar mijn betaalpas in moest. Ik zag wel een flikkerend lampje waar je contactloos kon betalen. Dat had ik nog nooit gedaan, maar een keer moet de eerste zijn. Ik zwaaide met mijn pasje langs het flikkerende lampje. Er gebeurde niets. Verschillende mensen achter mij moesten hoesten. Radeloos zei ik tegen de man achter mij dat ik geen idee had wat ik moest doen. Hij wees op een schermpje dat onlogisch wat opzij zat, wees waarin ik mijn pas moest doen en vroeg of ik mijn code wel kende. Die kende ik wel, ik betaalde vlot, nam het parkeerkaartje mee en reed naar huis. Voelde me een beetje oud.

Mijn M. lag in het ziekenhuis in Zwolle. Ingewikkelde operatie, na vijf dagen weer thuis, het herstel gaat redelijk, langzaam maar gestaag. Het prachtige ziekenhuis in Zwolle heeft een grote parkeerplaats. Voordat je vertrekt, moet je het parkeerkaartje betalen bij de parkeerautomaat.

De eerste keer dat ik moest betalen, dacht ik dat ik eerst maar beter even kon kijken naar hoe anderen dat deden. Het leek me eenvoudig, een stuk gemakkelijker dan in Zutphen. Ik deed de parkeerkaart in de goede gleuf en mijn betaalpas ook. Op het scherm vroeg de automaat om mijn betaalkaart. Die zat er al in. Ik haalde hem er uit en deed hem opnieuw erin. Hij vroeg weer om de kaart. Uit gehaald en ingedaan. Hielp niet. Mijn parkeerkaart was opgeslokt, hij herkende mijn betaalpas niet en ik kreeg het heel warm. Andere pas geprobeerd. Hielp niet. Ik heb nog een pas, die wou ook niet. K%#^&@automaat. Ineens kwam mijn parkeerkaart terug. De automaat spuwde hem uit. Ik ging naar de automaat ernaast. Het ging heel goed! Piece of cake! Ik had gewoon de verkeerde automaat!

De volgende dag was oudste dochter ook op bezoek bij M. Na bezoekuur liepen wij naar de parkeerbetaalautomaat. Eerst zij, dat ging vlot. Daarna ik. K*^&%$@automaat. Weer niks. Dochter zei dat zij wel zou betalen. Haar pas weigerde ook. Uiteindelijk bleek zij net genoeg muntjes te hebben, zodat ik met betaalde parkeerkaart kon vertrekken. Voelde mij heel oud.

De volgende dag was ik op mijn hoede. Moest nu in mijn eentje betalen, en dat lukte! Ik had de goede automaat te pakken, piece of cake, zo gemakkelijk, ik zong een beetje zo blij was ik. Naar de auto gegaan, spullen geordend (portemonnee opruimen, zonnebril opzetten, open dak open maken, airco aanzetten) en karren maar. Bij de slagboom wou ik mijn parkeerkaartje pakken. Weg

&%^*(#@%$.

Nergens te vinden. Kwijt. Achteruit gereden, terug naar parkeerplek, overal in auto gezocht, op de grond gezocht, nergens te vinden. Naar de parkeeringang gereden, laatste stukje gelopen en geprobeerd een nieuw parkeerkaartje te scoren. Dat lukt niet zonder auto.

*^&%$%@#.

Terug naar auto, naar de ingang van het ziekenhuis gereden, naar de centrale balie gelopen en mijn probleem uitgelegd. Lieve dames. Ze begrepen mij. Ik kreeg een gratis uitrijkaart. Die deed ik in mijn mond en klemde hem stevig tussen mijn tanden.

Wegrijden was toen een peulenschilletje.

Ik ben in het diepst van mijn gedachten een fietser.

Het was een goede reden.
M. zat niet lekker in de auto, rugtechnisch gezien, en om haar tegemoet te komen, zou ik de Volvo V70 inruilen.
Ik heb niet veel reden nodig om een nieuwe auto te kopen.
Echter.
Dat was niet zo gemakkelijk.
Ik hecht aan deze auto.
Heel fijne auto, rijdt lekker, zit goed (voor mij) en heeft het al zes jaren uitstekend gedaan.
Nog nooit zo lang een auto gehad.
Maar goed.
Wij op zoek.
Na ampele afwegingen kwamen wij op het type XC60 van Volvo.
Hoge zit, mooie auto.
Er was wel enige discussie over het merk, maar ik ben beperkt in het kiezen van een andere auto.
Zit in mijn genen.
Volvo dus.
Wij hebben het systematisch aangepakt.
Dat is belangrijk.
We hebben eerst bij de dealer in Emmen gekeken.
Die had wel een mooie staan, maar die vonden wij te duur.
We zijn naar vijf andere garages gegaan.
Overal hadden ze mooie Volvo’s XC60 staan.
Bijna alle auto’s bleken geïmporteerd te zijn.
Ook de auto’s die bij een dealer staan.
Zo gaat dat dus.
We hebben een top van zeven kandidaten gemaakt.
Voor- en nadelen op de rij gezet.
Punten gegeven.
Er kwam een top-2 uit.
Op naar Zwolle.
Die gingen wij kopen.
Ter plekke bleken niet alle voorzieningen op de auto te zitten die waren toegezegd.
Dan word ik kriegel.
We zijn dus weggegaan zonder hun auto.
In onze auto overlegd.
Even naar McDonald’s geweest.
Kun je goed overleggen.
Op naar Emmen.
Keihard onderhandeld.
Dat kunnen wij.
Denken we.
We hebben de auto gekocht die we als eerste zagen.
We zijn hartstikke tevreden.
Prachtige auto.
Leeftijdsbestendig.
Grijs. Automaat. Open dak. Achteruitrijcamera. Trekhaak. Hoge instap.
Elektrische stoelen. Leer, verwarmd.
Verstelbare lendensteun.
Wist niet eens waar lenden zaten, maar voel het nu wel.
Heel veel knoppen die we niet kennen.
Vandaag de V70 ingeruild.
Deed best wat pijn. Nou ja, was lastig, zeg maar. Na zes jaar.
Nu blij met XC60.
Moet er minstens acht jaar mee doen volgens M.
Gaat lukken.
Nu nog een zinnetje verzinnen om de letters in het kenteken te onthouden.
KJ-259-P
De eerste ingeving onthoud ik meestal het beste.
Was geen nette volgens M.
K*t Jan, Politie.
Kan beter.
Suggesties zijn welkom.

Tante Pietje is overleden. Ze is getrouwd geweest met een broer van mijn vader. Het is een mooie leeftijd, 88 jaar, maar je wilt niet dat zo’n fijne tante overlijdt. Vorige week waren we nog bij haar in het ziekenhuis. Ze was goed te spreken, al had ze het soms zichtbaar wat benauwd. Wij verwachtten dat ze zou herstellen en weer naar haar huis zou gaan.
Nu moeten we het doen met heel veel fijne herinneringen aan haar.
Ze had een geheugen als een olifant. In haar vele verhalen, die soms wel eens voor een tweede of derde keer verteld werden, waren de feiten altijd exact hetzelfde. Data, plekken en gebeurtenissen onthield ze zeer goed.

Ze was kwetsbaar, had een grote hekel aan ruzie en was heel positief ingesteld. Er waren veel redenen voor haar om boos of verdrietig te zijn, maar altijd zette ze zich daar over heen. Als jong kind werd ze vanuit het gebombardeerde Rotterdam naar Hijken gestuurd met de trein, ze moet zich geweldig alleen gevoeld hebben. Ze kwam bij voor haar wildvreemde mensen te wonen. Ze heeft haar jongste zoon verloren bij een verkeersongeval. Haar zoon J. bleek, net als haar man, doof. Haar kleinzoon D., zoon van J., overleed na anderhalf jaar. Haar kleinzoon R., ook zoon van J., overleed op 28-jarige leeftijd. Haar man overleed vlak voor haar kleinzoon.
Het contact met haar dochter J. is jarenlang slecht geweest en daar heeft ze veel last van gehad. Ondanks al deze tegenslagen bleef ze positief. In onze gesprekken kwamen al deze gebeurtenissen met regelmaat langs. Maar altijd wist ze er een positieve draai aan te geven. Ze probeerde niet te oordelen, maar mensen in hun waarde te laten. Ze vertelde altijd een positief verhaal over mijn ouders, vooral over mijn moeder. Dat was fijn om te horen. Ze kon ook smakelijk vertellen over de lol die ze maakte met haar zussen, met haar zwagers en schoonzussen, het respect dat ze had voor haar schoonmoeder die echt niet de gemakkelijkste was, het fijne contact dat ze met haar schoonvader had, de mooie verhalen over haar ouders die bij het Leger des Heils zaten. We proberen ze te onthouden, die mooie verhalen, over de oorlogstijd, over op de fiets naar Rotterdam gaan, over het helpen van haar zoon J., over het vangen van het konijn van de buren omdat J. dat beestje de vrijheid gunde.
Ze was altijd geïnteresseerd in ons, kende onze kinderen en kleinkind bij naam, vroeg altijd naar hun, stuurde trouw een kaartje als we jarig waren, breide een paar babysokjes voor onze kleinzoon, was altijd dankbaar als M. een bloemetje voor haar meebracht en beschouwde M. ook als “Mien wicht”.
Er komen geen verhalen meer, de gebeurtenissen uit het verleden moeten nu in ons geheugen blijven en we kunnen niet meer op het geheugen van Tante Pietje leunen.
Het was altijd fijn om bij haar te zijn.
Tante Pietje was een schat van een mens en wij hebben alleen maar mooie herinneringen aan haar.
Wij zijn blij dat tante Pietje onze tante was.

Gisteren mocht ik de hele dag op het stembureau zijn. Ik was er lid van geworden en geslaagd voor het stembureaulidexamen.

Om zeven uur ’s morgens moest ik aanwezig zijn en met de andere stembureauleden en met ondersteuning van enkele ambtenaren maakten wij het stemlokaal klaar en om half acht ging het stembureau open.

Er waren steeds vier leden van het stembureau aanwezig, terwijl drie noodzakelijk waren. Daarom konden wij bij toerbeurt even weg. Ik mocht van elf tot twaalf uur naar huis om de honden uit te laten.

Het was gezellig tussen de leden van het stembureau onderling en met de kiezers. Er kwamen op deze verkiezingsdag ruim duizend mensen hun stem uitbrengen in ons stembureau. Dat is veel.

Bijna vijfhonderd mensen kwamen niet. Daar zal een reden voor geweest zijn.

Onze taken als lid van het stembureau waren helder. We moesten de stempassen controleren en innemen, het legitimatiebewijs checken, stembiljetten voor de verkiezing van de gemeenteraad en voor het referendum uitdelen en goed opletten dat de stembiljetten in de goede stembus gedaan werden. Verder moesten wij zorgen voor rust in het stemlokaal. En we moesten ’s avonds de stemmen handmatig tellen. En de wet naleven. En eerlijk zijn.

Het was mooi om te zien hoeveel mensen hun stemrecht benutten.

Gelukkig waren er ook jongeren, waarbij sommigen het een hele eer vonden om voor het eerst te mogen stemmen. Er waren niet veel jongeren.

Er kwamen veel ouderen. Er waren mensen die al ruim negentig jaar waren en die met de rollator binnenkwamen, moeizaam liepen en die stemden.

“Dat hoort zo,” hoorde ik meerdere keren zeggen.

Een ouder echtpaar, ver in de tachtig jaar, had het legitimatiebewijs van mevrouw niet bij zich. Ze liepen heel moeizaam en waren blij dat ze zich aan de tafel waar ik achter zat, konden vastklampen. De man kon wel stemmen, want hij had zijn spullen wel in orde, maar de vrouw niet. Alle pasjes had mevrouw uit haar portemonnee gehaald, maar de goede zat er niet tussen. Ze had meer dan twaalf pasjes bij zich, die ze keurig over de tafel uitspreidde, maar tussen de bankpasjes, de pasjes voor airmiles en winkels, het pasje van de zorgverzekeraar en dat van de begrafenisonderneming zat het legitimatiebewijs niet.

“Geeft niets,” zei de mevrouw, ”we gaan naar huis om de goede pas op te halen!”

Nadat alle pasjes weer op de goede plek in de portemonnee waren gedaan, gingen ze.

“Bewaart u de stempassen maar,” zei mevrouw.

Arm in arm, langzaam lopend, schuifelden ze naar buiten.

Een half uur later kwamen ze enthousiast zwaaiend binnen.

“Ik heb hem!” riep mevrouw, en stralend kwam ze haar legitimatiebewijs laten zien.

Ze heeft gestemd. En ze heeft heel veel respect verdiend. Zo kun je dus met je stemrecht omgaan.

Na negen uur hebben we de stemmen geteld.

Handmatig.

Dat voelde primitief aan.

Het moet toch mogelijk zijn om stemcomputers te gebruiken. Desnoods standalone computers als men te bang is voor hackers.

Na elf uur waren wij klaar.

Mochten wij naar huis.

Het was mooi om deel uit te maken van de mogelijkheid om onze stem te laten horen.

Vooral fijn was het om te zien hoe zorgvuldig mensen ermee kunnen omgaan.

Daar kunnen velen wat van leren.